Durum Yalnız

 Bir film sahnesindeyiz. Bazı yerleri hızlı akmakla birlikte geneli ağır çekimde ilerliyor. Yağmurlu bir gün. Herkesin elinde şemsiye var. Kimsenin yüzü görünmüyor seninki dışında. Her adımında düşüncelerle boğuşuyorsun ama kimse fark etmiyor. Sadece yürüyorsun. Başın eğik kalbin patlayacak gibi hissediyorsun. Çığlık atmak istiyorsun ama etrafın kalabalık. Gözlerin dolu, boğazın düğüm düğüm...  Evet çoğu filmde geçen bu sahneyi anımsadınız. Birçok insan gibi benim filmimde de var bu sahne. Kalabalıklar içinde yalnızlık. Belki herkes kadar belki biraz fazla. Yalnızlık sadece aşktan ibaret değil şu hayatta. Bazen bir dost, kardeş, aile veya eş. Çoğu insan gerçekten bu hissi bilmeden bildiğini sanıyor. Bu sıralar fazla yavaş akıyor filmim. İlerlemeden duruyorum bir liman gibi sadece uğrayıp geçip gidenler var. Kahkahalar, gülüşler, çocuk sesleri, sevgililer, arkadaşlar dolanıp duruyor. Bense sadece başkaları adına seviniyorum. Bazıları dünyaya sadece bu iş için gelmiş olsa gerek.

  Şimdi sorsanız bana peki ya ne yapmak gerek diye. Kıymet bilin derdim. Sevdiğinize sevildiğinize, birileri için var olduğunuza, aranıp sorulduğunuza, derdinizi anlatacak birisi olduğuna. Çünkü unuttum ben. Sadece gözlemlediklerim anılarımı depreştiriyor. Varsa benim gibi hisseden ya hatalısındır özür dile ya da gerçekten bu hayatta karşına güzel biri çıkmamıştır üzülme. Umut dolu kalbiniz olsun. Zamanı var. 😊

     PS: Beğendiyseniz yazımı paylaşarak aynı hisleri yaşayanlarla beraber olmamızı sağlayabilirsiniz :)