Yetişkinlik

        Herkese tekrardan merhaba! Uzun bir aradan sonra tekrar buraya yazmaya karar verdim. En son yazımdan beri bir sürü şey yaşadım, yaşadık. Son yazımda o kadar umutlu ve sevinçliydim ki yaşayacaklarıma dair... Hiçbiri umduğum gibi olmadı. Bugünkü konumuzda da bu meseleye dair. Bazen bir şeylere o kadar olsun diye uğraşıyoruz ki o şeyler gerçekleşmeyince yıkılıyoruz. Sizi bilmem ama ben böyle hissettim. Çok zorlandım. Hayatımın akışı, bakış açım, umutlarım, hayallerim... Hepsi değişti. En çok da kendim. Kendimi tanıyamaz oldum. Neyse asıl konumuz da bu ya bu noktaya geldikten sonra tekrar ayağa kalkmak zorundasın. Zorundayız mecburuz çünkü biz bir yetişkiniz. Bazı şeyleri bırakmamız gerekiyor. Ben yapamadım arkadaşlar. Bu kararımın sonucu nereye varacak ben de merak ediyorum. Ama yaşadığım her dakika bu kararı vermenin zorluğuyla yaşıyorum. Gerçekten kalbin sesini dinlemenin gerekliliğiyle ilgili uzun uzun konuşabilirim. Bu konuyu benimle aynı hisleri paylaşan insanlar olduğunu düşünerekten yazmak istedim. Benim için zor bir karardı fakat zamanı geldiğinde utanmadan sıkılmadan denedim diyebilmek için bu günleri yaşadığımı düşünüyorum. Çünkü gerçekten kader diye bir kavram var. Ne zaman bilmiyorum ama bir gün gerçekten her şey böyle olmalıymış diyeceğiz. Yıkılmayın! Yaşamak zor ama sonunu siz de merak etmiyor musunuz?

Gerçek bir dip not dibin dibi :) : dediğim aşamalardan geçtiyseniz özellikle sevdikleriniz o da yoksa bir psikoloğa mutlaka gitmelisiniz. Mindfulness gerçekten işe yarıyor alanında yetenekliyse psikoloğunuz bu taktiği size gösterecektir. En önemli mesele ise kendinizi kucaklamak sımsıkı hiç kimsenin sevmediği gibi kendinizi sevmek. Ondan sonra olmasını istedikleriniz için tekrar düşünürsünüz.